همه معشوقه‌ایست عاشق کش

عاشق او خرد ندارد و هش

در ازل بسته کی بود علمش

یک غلامست خانه‌زاد ازلش

بی‌تو خوش با تو هست بس ناخوش

به در اندازد خواجه گربه ز کش

از برای چه برگرفتی فرش

که بود خاک تیره موضع کفش

باد اگرچه خوش آمد و دلکش

بر حدث بگذرد نماند خوش

چون برون ناله آید از دل خوش

پای او گیر و سوی دوزخ کش

هست کرده ز لطف و نور گُلشن

شرق و غرب ازل درون دلش

بوده یاران او ز روم و حبش

با صهیب و بلال عیشش خوش

زو چو شد جان او فزون ز اتش

جان جبرئیل نعره از دل خوش

دین چو شمعی و مصطفی جانش

جان بوبکر بود پروانه‌اش

قاتلِ تست مرد را تو بکش

دادشان پس جواب مرد بُهش

ای سنایی سخن دراز مکش

کوتهی به ز قصّهٔ ناخوش

نیک و بد واردند بر آتش

خواه خوش دل‌نشین و خواه ناخوش

لیک بر وی چو گرم گشت آتش

راه گردد چو طبع زنگی خوش

خسرو شرق در شبستان خوش

خفته بر روی نیلگون مَفرش

اژدها را به سوی خویش مکش

که کشد جانت را سوی آتش

کرده خود را به سحر حورافش

چابک و نغز و ترّ و تازه و خوش

تو بدان آب دل مگردان خوش

کو از آن آب رفت در آتش

همچو فرعون شوم گردن کش

کز ره آب رفت در آتش

ای چو فرعون شوم گردنکش

از ره آب رفته در آتش