توکه در هفت‌کشوری خسرو

شهسواری و لیک تنها رو

زن ورا گفت خیز و بیرون رو

تخمهایی که کشته‌ای بدرو

نقش رنگین و هیچ جان نه درو

خوان زرین و هیچ نان نه برو

تو علف گشته مر فنا را رَو

باز داده ز دست گوز گرو

گر نه‌ای همچو مه به نور گرو

همچو خورشید باش تنها رو

ور مرا گوید ای سنایی رو

بندم از دیده با شمال گرو

عندلیبی نواسرای از سرو

سر چه در خس کشیده‌ای چو تذرو

منم اندر ولایت خسرو

همچو خفّاش بد دل و شب‌رو

خانه سرسبزتر ز سایه سرو

باده گلرنگ‌تر ز خون تذرو

خرمنی گل ولی به قامت سرو

شسته‌رویی ولی به خونِ تذرو

یا طبیبی دهد یکی دارو

ا رود خلط و صاف گردد رو

نقش را ترک کن بمعنی رو

از چئی در نقوش مرده گرو

الف قامتست و را ابرو

صاد و ضاد تو چشم‌ها بر رو

من نمی گویمت به کعبه مرو

همت خود مکن به کعبه گرو

گفت ازین پس نیی به بند گرو

هر کجا خاطر تو خواهد رو

کشت او را رسد چو وقت درو

مکنیدش درون به غصه گرو

انبیا را شرف نبود برو

خود تواضع‌کنان نشست فرو

شکل ابروی آن خجسته تذرو

دو پر زاغ بود بر سر سرو

روز و شب، این دعاست در باغم

گرچه آذر نه بلبلم نه تذرو

تا بود سرو و گل به باغ مباد

بلبل از گل جدا تذرو از سرو

عشرت اندوز، چون ز سرو تذرو؛

محفل افروز، چون تذرو از سرو!