روز دیگر عتابها کردست

سعد و کرا به یاری آوردست

دین حق تاج و افسر مردست

تاج نامرد را چه در خوردست

حرف را زان نقاب خود کردست

که ز نامحرمی تو در پردست

حرص دنیا ترا چنان کردست

که خدا را دلت بیازردست

لعل را کافتاب پروردست

از همه آفتش جدا کردست

با هوا مهر کین چه در خوردست

که هوا گاه گرم و گه سردست

لاجرم تا به دستش آوردست

فلک از سهم ایمنش کردست

به خدایی که با بزرگی او

چرخ با آنچه اندرو خردست

که مرا پای در رکاب سفر

دست بوسیدن تو آوردست

دوش در خواب من پیمبر را

دیدمش کو ز امت آزردست

گفتمش ای بزرگ چت بودست

طبع پاک تو از چه پژمردست

گفت زین مُقریَک همی جوشم

[...]

ورنه بینی که نقش بس خرد‌ست

باد ازین گونه گل بسی برده‌ست

آن چه بینی که زعفران زرد‌ست

خنده بین زانکه زعفران خورد‌ه‌ست

و ای بسا درد‌ها که بر مرد‌ست

همه جان‌دارو‌یی دران دردست

چون چناری میان تهیست فلان

که همه آبها زین خوردست

از درون خالی از برون بی بر

وانگه از حرص پای تا سردست

وز شماری که خودبخود کردست

باقی‌ای نیز بر من آوردست

نام او خود ز ننگش آزردست

لقبش باری از چه در خوردست

پدرم بندهٔ قدیم تو بود

عمر در بندگی به سر بردست

بنده‌زاده که در وجود آمد

هم به روی تو دیده بر کردست

خدمت دیگری نخواهد کرد

[...]

صفتش در هزار و یک پردست

وز حساب آن هزار و یک فردست

بر خود آن هم کرشمه ئی کردست

لیک ما را بهانه آوردست

گرمرا زلفت اوفتد در دست

نکنم کوته ازتو دیگر دست

گرچه من هم نمی رسم شادم

که بزلفت نمی رسد هر دست

خاک پای تو گوهریست عزیز

[...]