مایهٔ هر چه هست از خرد است

که خرد، مایه بخش نیک و بداست

هرکه او قانعست بار خداست

وآنکه او طامعست دانکه گداست

گفتم این رخنه گر ز چشم بد است

دست‌کار کدام دام و دد است‌؟

گفت بر تو مرا گمان بد است

گر عذابت کنم بجای خوَد است

هر محبت، که در دلی پیداست

بی شک آن انقطاع غیر خداست

خود صفاتم اگرچه بیحد است

آن صفات قلیل از آن عد است

سر این بیکران و بی‌حد ّ است

ناید اندر شمار بی عد ّ است

هوش و گوش اندر آن طریق سد است

چون گذشتی از این دو سرا احد است

عاشق او بر جمال خوب خود است

ببرد گر کسی گمان مبر که بد است

صحبت شیخ به ز ذکر خداست

زانکه از او نیست آن صفات جداست

زان چنان عالمی که بی‌حد ّ است

شهرها و قلاع بی عّد است

شحنه و نایب خدا خرد است

شحنهٔ دیو نفس شوم بد است

راه مردان ورای نیک و بد است

بی قدمشان سفر ز خود به خود است

خوف و دهشت وظیفۀ خرد است

بی‌خرد بی‌خبر ز نیک و بد است

ره دو نوع است یک گذر ز خود است

این چنین راه را کران و حد است

این و آن یک بوَد چو نور خداست

این قیامت بدان کزان نه جداست

« مادح خورشید مداح خود است

که دو چشمم روشن و نامرمد است

ذم ِخورشیدِ جان ذمِ خود است

که دو چشمم کور و تاریک و بد است »

نور چشمان او چو نور خداست

لاجرم سرها بر او پیداست

ملک معنی بدان که بیحد است

صورت آنرا حجاب و هم سد است