ملک خود را به عدل‌کرد آباد

کآفرین بر شهان عادل باد!

عمر بر داده‌ای به خیره به باد

من چه گویم برو که شرمت باد

زرهی دان برآب لیک از باد

عقل و علم تو در خیال آباد

خدمت خلق باد باشد باد

کس گرفتار باد خلق مباد

مجلس او چو خلد باقی باد

کوثرش جام و حور ساقی باد

مسند از قدر او مزیّن باد

صدر را ذات او معیّن باد

مدد او ز آب حیوان باد

[...]

ای که عاشق نه‌ای، حرامت باد

زندگانی، که می‌دهی بر باد

دین ود نیا و نام و ننگ بباد

داده و گفته هرچه بادا باد

دید عمر عزیز رفته بباد

هیچ کس را چنین غبینه مباد

دین و دنیای خویش داده بباد

در غم او که هر چه بادا باد

خانه از طاعتست و خیر آباد

خیر اگر نیست نام خانه مباد

بی شما عمر ما شده بر باد

عمر ما رفت عمر یاران باد

تا بود خانه جهان آباد

ذات صاحبقران ستونش باد

شود از هوش آب و خاک آباد

ریش پشم است و پشم در خور باد

ملک ضایع‌، ضیاع شاه‌، آباد

پادشاهی چنین به ملک مباد