نزد تست آنکه از پی شو و آی

کاسهٔ تو چهار دارد پای

چون قناعت کند به ویران جای

پرِ او به بود که فرّ همای

نیست علت پذیر ذات خدای

تو به علّت کنون چه جویی جای

گر بگوید به مرده‌ای که برآی

مرده آید کفن‌کشان در پای

جان بی‌نان به کس نداد خدای

زانکه از نان بماند جان بر جای

دل شده تا به آستان خدای

روح گفته من اینکم تو درآی

گفت بگذاشت راضیم ز خدای

آنچ رزق منست ماند به جای

تا بُوَد نسل آدمی بر جای

هست آراسته ورا دو سرای

گفت ویحک چرا براین بالای

ساختستی مقام و مسکن و جای

به رعونت سوی نماز مپای

شرم‌ دار و بترس تو ز خدای

کرده در ره دعای ما برجای

صد هزاران عوان صوتْ سرای

با رعونت شوی به نزد خدای

جامهٔ کبریا کشان در پای

کرده‌ای در ره دعا برپای

صد هزاران عوان صوت سرای

دل گمراه را رهی بنمای

مردم دیده را دری بگشای

ای جهان آفرین جان آرای

وی خرد را به صدق راه‌نمای

من چو درمانده‌ام درم بگشای

ره چو گم کرده‌ام رهم بنمای

پس چو این گوهر نداد خدای

این گهر را ببر تو ژاژ مخای

ای خوشا راه دین و امر خدای

از گِل تیره رو برآر دو پای

سرنپیچیده ز حکم و امر خدای

بنشیند خموش بر یک جای

بشنواند ترا صفات خدای

گشته پیشت به صدق قصّه سرای