دل و جانی و هوش و بینائی

از تو چون باشدم شکیبائی

بست چون زرد گل به رعنایی

کهربا بر نگین صفرایی

همچنان مدتی به تنهایی

ساخت با یک‌تنی و یکتایی

سخت شد دردم از شکیبایی

وز تنم دور شد توانایی

چون مساحت‌گرانِ دریایی

زد در آن خم به آب‌پیمایی

از سر بی‌خودی و بی‌رایی

در سر کار شد به رسوایی

یوسف مصریان به زیبایی

هندوی او هَزارِ یغما‌یی

من خود اندر مزاج سودایی

وین هوا خشک و راه تنهایی

نه مرا رهنما‌یْ تنها‌یی

کیست کاو را تو راه ننمایی‌؟

شد درون تا کند تماشا‌یی

صوفیانه برآورَد پایی

ناگه آورد فتنه غوغایی

تا غلط شد چنان تمنا‌یی

سیلی آمد گرفت صحرا‌یی

هر نهنگی درو چو دریا‌یی

چون شناسا شدم به دانایی

در بد و نیک در دریایی

شده شغلم به کشور آرایی

حلقه در گوش من به مولایی

میل هر یک به گور صحرائی

او طلبکار گور تنهائی

ای مبارک بنا چه خوش جائی

که همی سر به آسمان سائی

چشم را بس بلند بارگهی

طبع را برگشاده صحرائی

در خورد بوستان سرای ترا

[...]

از غمت روز و شب به تنهایی

مونس عاشقان سودایی

عاشقان را ز بیخ و بن برکند

آتش عشقت از توانایی

عشق با نام و ننگ ناید راست

[...]

تا کیم انتظار فرمایی؟

وقت نامد که روی بنمایی؟

اگرم زنده باز خواهی دید

رنجه شو، بیشتر چه می پایی؟

عمر کوته ترست از آنکه تو نیز

[...]

ای ز وصف مکارمت قاصر

هر فصیحی و مدحت‌آرایی

تویی آنکس که در دیاکرم

چشم عقلت ندید همتایی

ای ربوده دلم به رعنایی

این چه لطف است و آن چه زیبایی؟

بیم آن است کز غم عشقت

سر بر آرد دلم به شیدایی

از خجالت خجل شود خورشید

[...]