خرقه یی مانند جیب صبح چاک

خرقه یی چون دامن خورشید پاک

تا که افتاد سرنگون برخاک

سینه مجروح گشتش از خاشاک

با قبول تو ای ز علت پاک

چه بود خوب و زشتِ مشتی خاک

بی روان شریف و جانی پاک

چه بود جسم جز که مشتی خاک

از برون پاک و از درون ناپاک

کیست این هست صوفی چالاک

تو فزونی ز دانش و ادراک

فهم ذاتت کجا و مشتی خاک

من همان رند و مست و بیباکم

که ندارم ز هر دو عالم باک

راستی را دو عالم ار اینست

باد بر فرق هر دو عالم خاک

چند باشی پریرخا! بی باک

من که گشتم زغصهٔ تو هلاک

از غمت ای نگار سیمین بر!

می کنم همچو گل، گریبان چاک

همه شب از فراق ماه رخت

[...]

ای بتاراج عقل و دین چالاک

وی بتعذیب جان و دل بی باک

مایه جور و فتنه و بیداد

آفت عقل و دانش و ادراک

جگر نیستی ز هجرت خون

[...]

سوی بالا همی جهد چالاک

زان سپس برکشد ترا ز مغاک

ای به صد آرزو غنوده بخاک

دارم امید از شه سهاک

ای به صد آرزو غنوده به خاک

دارم امید از شه سهاک

بچه موشِ سفیهِ بی ادراک

گفت من می روم ندارم باک

هرچه گویند خلق دامن چاک

من که دارم تو را؛ ندارم باک

من و دوری ز درگهت هرگز!!

من‌ و هجران ز حضرتت حاشاک‌!!

در رهت خاک‌ اگر شوم غم نیست

[...]

روز و شب هم در آن سیاه‌مغاک

آب پاشند تا شود نمناک

شحنهٔ شهر چون که شد فتاک

دگران را ز قتل و فتک چه باک

شد محقق که آن زن بی‌باک

همره ‌شوهرت زده است به چاک

دور شو ای پلید دامن چاک

دل ما را ز دامن تو چه باک