چون گذر کرد نهصد و پنجاه

در فذلک به حسره کرد نگاه

عمرش ار بُد دراز ور کوتاه

رخت بر بست زان گشاد به راه

چو درآید اجل چه بنده چه شاه

وقت چون در رسد چه بام چه چاه

تا بگوید چگونه سازم چاه

تا بگوید چگونه سوزم شاه

یار دانا چو شد ترا همراه

بس درازی راه شد کوتاه

بود مردی در آن میانه گواه

که ز آبادی خود نبود آگاه

دید مردی نشسته بر سر چاه

دلو با حبل برنهاده به راه

دلو بگرفت و رفت زی سرِ چاه

خود ز سرِّ فلک نبود آگاه

صفت کاهلان دین در راه

هست لفظ من استوی یوماه

به طلب یابی از بزرگان جاه

به طلب کن سوی بزرگان راه

چار طبعست چار خانهٔ شاه

پنج حس شش جهت برای سپاه

تا بدانگه که مات گردد شاه

آه می‌زن ز عیش و عمر کتاه

مرد باید برای راه پناه

حیز بگریزد از میانهٔ راه

دور ماهست و خلق را از ماه

عمر ماهست چون رهش کوتاه

خانهٔ جانت را به سال و به ماه

پاره پاره کنند چون خرگاه

آن شنیدی که پیر با همراه

گفت چون شد ز همرهیش آگاه

سر سوی چاه کرد و گفت ای چاه

رازِ من را نگاه دار نگاه

گر همی یوسفیت باید و جاه

رنجها کش ببر ریاضت چاه

مثَل ابتدای دولت شاه

بود چون یوسف و برادر و چاه

لاجرم زین سه دین و بخشش و جاه

چون سه حرفست بر دو عالم شاه