چند سرمایه‌دار بی‌وجدان

در جهان گشته صاحب فرمان

گویدت هست دین من وجدان

لیک وجدان کجا و این حیوان

طوس‌ و باورد و رخّج و گرگان

نیمروز و عراق و ماه و مغان

«‌سه سبد گل‌» میان ناصبیان

گشت بوبکر و عمّر و عثمان

در زمان ملوک ترکستان

بودی این کینه را مگر عنوان

مردم غزنه و تخارستان

وآن گروه نجیب پارس‌زبان

میر محمود غلجه بدتر از آن

کرد با مردمان اصفاهان

به صفاهان فتادم از زندان

گفتم این شعرها در اصفاهان

جز خراسان که‌ نیست رخصت آن

به کجا رفت خواهی از تهران‌؟

گفت امر آمده است از تهران

که شوی سوی یزد از اصفاهان

در زمستان هوای اصفاهان

گشت چون زمهریر آفت جان

بس که بارید از هوا باران

سر بسر نم کشید اصفاهان

قصرها در میان آب روان

همچوکشتی شدند رقص کنان

ور شدی جانب بهشت روان

محو کردی نشان باغ جنان

شرط پنجم‌، درستی پیمان

ششمین‌، اعتماد و اطمینان

بود تاتار زاده‌ای نادان

پور تیمورتاش بن چوپان

مثلست این که سوزد از حدثان

مام را قلب و دایه را دامان

پس ده سال خدمت از دل و جان

یافت پاداش گور یا زندان

دکهٔ پیر زال شد میدان

لیک میدان مشق شد دکان

رفت نزدیک موسی عمران

گفت از این قوم داد من بستان