گنگ اندر حدیث کم آواز

به که بسیار گوی بیهده تاز

علم باشد دلیل نعمت و ناز

خنک آنرا که علم شد دمساز

رهروان را ز نطق نبود ساز

پیل فربه بود ضعیف آواز

چون شدم فارغ از طریق جواز

عشق را زین سپس کنم آغاز

عشق با سربریده گوید راز

زانکه داند که سَر بود غمّاز

در جهانی که عشق گوید راز

عقل باشد در آن جهان غمّاز

این که دل نام کرده‌ای به مجاز

رو به پیش سگان کوی انداز

چشم نرگس به باغها در باز

لیک بیگانه از نشیب و فراز

شهب اندر اثیر میدان تاز

دُم عقرب ز زهره چوگان باز

از پی نان و آب ماندی باز

در حجاب نیاز تن چو پیاز

چه افگنی تخم حرص و آز و نیاز

در گِل دل که آز نارد ناز

گر به آب و به نان بماندی باز

چکنی تخم خشم و شهوت و آز

اینت چابک سوار در تگ و تاز

که پیاده بماند با مهماز

ور کند هردو بند گیسو باز

سه شب قدر برگشاید راز

بوسهٔ عاشق روان پرداز

دهنش را به خنده یابد باز

طیره گشت ابله از چنان غمّاز

گفت با مرد کای بدِ بدساز

مور باشد همیشه در تک و تاز

مرد باشد چو باز در پرواز

تنت از چرخ و طبع دارد ساز

این و آن ساز خویش خواهد باز

کین ز خوف از بدی نسازد ساز

و آن ز شهوت به بد گراید باز

روز باشد قوی دل و غمّاز

با ضعیفان به شب به آید راز