لیک این نفس شوم بدکاره

که هم آغوش توست همواره

ور ز غوغای نفس اماره

از جلیسی نباشدت چاره

چون بروج نجوم سیاره

متجزی شده به سی پاره

بلکه صد پی به کندنش چاره

گر کنی بر دمد دگر باره

نیست آن را ز صانعی چاره

که بود فیض بخش همواره

بود اولی ز دهر خونخواره

چون مرقع تنش به صد پاره

ما درین دامگاه خونخواره

کم ازان مرغکیم صد باره

بلبل از بوستان شد آواره

گل صد برگ شد به صد پاره

شیر را بند گر شود پاره

میرد از بیم گور بیچاره

ور زغوغای نفس اماره

از جلیسی نباشدت چاره

سلطنتهای نفس امّاره

دلخوریهای حرص بیچاره

مانده در کار خویش بیچاره

وندرین کارگاه، هر کاره

آن زمان بهر آن ستمگاره

بایدم کرد فکر گهواره

چون شبیه تو بود بیچاره‌!

شد دچار گروه خونخواره‌!

چون به محبس نشست بیچاره

گشت جویا ز جفت آواره

تاخت بیرون ز حبس بیچاره

بی‌سرانجام و عور و آواره

همه از فضل و تقوی آواره

همه بی‌بندوبار و بیکاره