دادی از روی شهوت و بیداد

آبروی قبیله‌ای بر باد

اوستاد سخن سرا غمگین

آنکه داد سخن سرائی داد

نور الله مضجعه عمری

زیست چون سرو در جهان آزاد

پای بند عجوز دهر نشد

[...]

گفت با خاک، صبحگاهی باد

چون تو، کس تیره‌روزگار مباد

تو، پریشان ما و ما ایمن

تو، گرفتار ما و ما آزاد

همگی کودکان مهد منند

[...]

برگرفتش به چنگ و رفت چو باد

مرغ بیچاره از پی‌اش افتاد

گر تضرع کند و گر فریاد

جوجه را گربه پس نخواهد داد