گفت اکنون که فحش خواهی داد

گویم این راز هرچه بادا باد

بشنو این نکته را و دار بهٔاد

ور ز من نشنوی شنو ز استاد

هرکه عرض کسان دهد بر باد

دهر عرضش به باد خواهد داد

مبتذل گشت اصل و عرق و نژاد

بی اثرماند خلق وخوی ونهاد

دانش‌وفضل‌وهوش‌و عرق‌و نژاد

پیش زر ناف بر زمین بنهاد

عالم از یمن این بزرگ استاد

گشت خالی ز دین و اصل و نژاد

زان که افغانی و تخاری‌زاد

همه ایرانی‌اند و پاک نژاد

و آن بنای بلند داد نهاد

شد ز بیداد همگنان بر باد

میر باید جهان کند آباد

وطن از میر، تازه باید و شاد

من شنودستم این سخن ز استاد

عهد با اوست هرچه باداباد

شاه ما بد ضعیف و سست‌نهاد

ما پراکنده و حریف استاد

کبر و نخوت عدو کند ایجاد

وز تواضع جری شوند آحاد

دور از زاد و رود وتوشه و زاد

آن به خرجرد و این به شمس‌آباد

معنی عدل و داد رفت از یاد

صدق و مردانگی ز قدر افتاد

دور ساز این اراذل و اوغاد

برکن از ملک بیخ جور و فساد

لب چو از قند یار بوسه گشاد

تلخی این سفر برفت از یاد

گشت خستو که آن پلید نژاد

زر ما برده از ره بیداد

گفتم این وام‌ها بباید داد

سر بی‌وام بر حصیر نهاد

دادی از روی شهوت و بیداد

آبروی قبیله‌ای بر باد

اوستاد سخن سرا غمگین

آنکه داد سخن سرائی داد

نور الله مضجعه عمری

زیست چون سرو در جهان آزاد

پای بند عجوز دهر نشد

[...]