و آن بنای بلند داد نهاد

شد ز بیداد همگنان بر باد

میر باید جهان کند آباد

وطن از میر، تازه باید و شاد

من شنودستم این سخن ز استاد

عهد با اوست هرچه باداباد

شاه ما بد ضعیف و سست‌نهاد

ما پراکنده و حریف استاد

کبر و نخوت عدو کند ایجاد

وز تواضع جری شوند آحاد

دور از زاد و رود وتوشه و زاد

آن به خرجرد و این به شمس‌آباد

معنی عدل و داد رفت از یاد

صدق و مردانگی ز قدر افتاد

دور ساز این اراذل و اوغاد

برکن از ملک بیخ جور و فساد

لب چو از قند یار بوسه گشاد

تلخی این سفر برفت از یاد

گشت خستو که آن پلید نژاد

زر ما برده از ره بیداد

گفتم این وام‌ها بباید داد

سر بی‌وام بر حصیر نهاد

دادی از روی شهوت و بیداد

آبروی قبیله‌ای بر باد

اوستاد سخن سرا غمگین

آنکه داد سخن سرائی داد

نور الله مضجعه عمری

زیست چون سرو در جهان آزاد

پای بند عجوز دهر نشد

[...]

گفت با خاک، صبحگاهی باد

چون تو، کس تیره‌روزگار مباد

تو، پریشان ما و ما ایمن

تو، گرفتار ما و ما آزاد

همگی کودکان مهد منند

[...]

برگرفتش به چنگ و رفت چو باد

مرغ بیچاره از پی‌اش افتاد

گر تضرع کند و گر فریاد

جوجه را گربه پس نخواهد داد