نازنین رفت سوی صندل شاخ

دهنی تنگ و لابهای فراخ

ماند ماهان فتاده بر در کاخ

تا بدانگه که روز گشت فراخ

ساقش از بیخ برکشیده دو شاخ

دوریی در میان هردو فراخ

خیر چون شد به خانه در گستاخ

قصه جستجوی گشت فراخ

نه ز یک شاخ کز ستون دو شاخ

چید بسیار برگهای فراخ

چون درون رفت خواجه از سوراخ

یافتندش کنیزکان گستاخ

خواست تا در میان جهد گستاخ

مرغش از رخنه‌، مارش از سوراخ

بلبل آمد نشست بر سر شاخ

روز‌بازارِ عیش گشت فراخ

غنچه‌های نو از شکوفه شاخ

کرده لؤلؤ چو برگ لاله فراخ

چون درآمد در آن بهشتی کاخ

شد دلش چون در بهشت فراخ

دیو باشد رعیت ِ گستاخ

چون گذاری نهند پای فراخ

راست روشن درآمد از در کاخ

رفت بر صدرگاه خود گستاخ

چون بساط بهشت سبز و فراخ

کله بر کله میوه‌ها بر شاخ

آنچه بینی که بر بساط فراخ

کرده‌ام چشم و گوش را گستاخ

به تماشای میوه راضی شو

ای که دستت نمی‌رسد بر شاخ

گر مرا نیز دسترس بودی

بارگه کردمی و صفه و کاخ

و آدمی را که دست تنگ بود

[...]

دست حیلت مزن تو بر سر شاخ

در دم اژدها مرو گستاخ

بیشتر شد به بوستان فراخ

میوه بر میوه دید شاخ به شاخ

زیر عالی درخت انبه شاخ

کش دو پرتاب بود سایه فراخ

آبش از بیخ شد روان سوی شاخ

شاخ و برگش دراز گشت و فراخ

در لنگر نهاده باز فراخ

کرده ریش دراز را به دو شاخ