نزد آن که‌ش خرد نه همخوابه ست

شیر بیشه چو شیر گرمابه ست

نور موسی چگونه بیند کور؟ !

نطق عیسی چگونه داند کر؟ !

از دنائت شمر قناعت را

همّتت را که نام کرده‌ست آز؟

نسبت از خویش کنم چو گهر

نه چو خاکسترم کز آتش زاد

نکند باز عزم صلح ملخ

نکند شیر قصد زخم شگال

نیک خواهان دهند پند ولیک

نیک بختان بوند پند پذیر

آب وی آب زمزم و کوثر

خاک وی خاک عنبر و کافور

شکل وی ناپسوده دست صبا

شبه وی ناسپرده پای دبور

سرفراز و بفرخی بگراز

لهو جوی و بخرمی می‌خور

گر ضمیرت بخواهدی بی شک

از دل آسمان خبر کندی

آب صافی شده ست خون دلم

خون تیره شدست آب سرم

بودم آهن کنون ازو زنگم

بودم آتش کنون ازو شررم

گر زبان تو راز دارستی

تیغ را بر سرت چه کارستی؟

کز ضعیفی دست و تنگی جای

نیست ممکن که پیرهن بدرم

گشت لاله ز خون دیده رخم

شد بنفشه ز زخم دست برم

نه بذاذر بود بنرم و درشت

که برای شکم بود هم پشت

چو کم آمد براه توشه تو

ننگرد در کلاه گوشه تو

نشود شسته جز به بیطمعی

نقشهای گشادنامه عار

نرسد عقل اگر دو اسپه کند

در تگ وهم بی غبار ملک

نشوم خاضع عدو هرگز

ورچه بر آسمان کند مسکن

باز گنجشک را برد فرمان؟

شیر روباه را نهد گردن؟

هرکجا حزم تو فرود آید

برکشد امن حصنهای حصین

دیو کانجا رسید سر بنهد

مرغ کانجا رسید پر بنهد

نرود جز ببدرقه گردون

از هوا و زمین او بیرون

صلح دشمن چون جنگ دوست بود

که ازو مغز او چو پوست بود

در دهان دار تا بود خندان

چون گرانی کند بکن دندان

هرکجا داغ بایدت فرمود

چون تو مرهم نهی نداردسود