گه سوی میر کنی روی امید

سازی از حرص سیه روی سفید

دمبدم جلوه دیگر می دید

از جمالش گل دیگر می چید

چشمشان سرمه اقبال کشید

دیدن قرب نشد پرده دید

مرد دلداده چو آن قصه شنید

دیده بر بست و به رخ پرده کشید

چون ز ره مرحله ای چند برید

ناگهش راهزنی پیش رسید

ای ز نورت علم صبح سفید

صادقان را به تو خوش صبح امید

کیسه بیشتر از کان که شنید

کاسه گرمتر از آش که دید

پیرزن چون ز نبی قصه شنید

ناله از سینه پر غصه کشید

عارف آن حال عجب را چون دید

به تعجب سر انگشت گزید

وز حدی صوت طرب زای کشید

تا به یک روز بدین جای رسید

شه چو دستور عمارت بشنید

رخت نعمت به در شکر کشید

دید کز راه سواری برسید

چون خضر رخت به سرچشمه کشید

از چپ و راست کسی را چو ندید

کیسه بربود و سوی خانه دوید

موسی آن صورت هایل چو بدید

گفت کای تختگهت عرش مجید

دیده را کحل شهود تو کشید

چون تو را دید دگر هیچ ندید

نامه عمر به توقیع رسید

نظم احوال به تقطیع کشید

شهری القصه چو آن باغ بدید

گاو نفسش به چراگاه رسید

بیخودیهاش چو دهقان می دید

بر خود از غصه آن می پیچید