خامشی به که ضمیر دل خویش

با کسی گفتن و گفتن که مگوی

ای سلیم آب ز سرچشمه ببند

که چو پر شد نتوان بستن جوی

نام آن لاله روی عنبر موی

قلب زلفست بر کناره ی روی

آرد از رنگ به بی‌رنگی روی

یابد از گلشن بی‌رنگی بوی

بو که از زنده دلی یابی بوی

به ره زنده دلی آری روی

نرگس این چمنی کز لب جوی

خوش نهاده ست نظر سوی به سوی

چون نماید به تو این دولت روی

رو در آن آر و به کس هیچ مگوی

ثنوی اهرمن و یزدان گوی

تافت از انجمن ایمان روی

نیست این راستی و راستروی

که چنان راست که گویی نشوی

گفت کز سجده آدم ز چه روی

تافتی روی رضا راست بگوی

گوش کامد پی قرآن شنوی

تا به فرموده یزدان گروی

آتشش شعله زنان از همه سوی

بر تنش کج نشده یک سر موی

بس بود وجه تو این زردی روی

سرخرویی ز زر خواجه جوی

مهر هر سفله کجا گیرم خوی

سوی هر قبله کجا آرم روی

دار پیوندش ازان تار قوی

کن بدل کهنگیش را به نوی

جهل باشد که ازو تابی روی

با کفیلیش شوی روزی جوی

چرک شرک از دل خود پاک بشوی

پاک شو پس سوی پاک آور روی

دست ز آلایش کونین بشوی

ترک آسایش کونین بگوی

هر چه بدهی به کسی باز مجوی

دل ز اندیشه آن پاک بشوی

رشحی از چشمه اخلاص بجوی

وز رخ جان خود آن چرک بشوی

تره کاری ز قضا بر لب جوی

بود ز آلودگی گل تره شوی