صادقی را غم شبگیر گرفت

صبحدم دست یکی پیر گرفت

کمر خدمت او ساخت کمند

بهر معراج مقامات بلند

پیر روزی دم عرفان می زد

گوی اسرار به چوگان می زد

سامعان جمله سرافکنده به پیش

از ره گوش برون رفته ز خویش

آمد آن طالب صادق به حضور

که به فرموده ات ای چشمه نور

خشک و تر هیمه همه سوخته شد

تا تنوری عجب افروخته شد

بعد ازین کار چه و فرمان چیست

آنچه مکنون ضمیر است آن چیست

پیر مشغول سخن بود بسی

در جوابش نزد اصلا نفسی

کرد آن نکته مکرر دو سه بار

پیر زد بانگ که ای نکته گذار

چند با ما کنی الحاح چنین

رو در آن آتش سوزان بنشین

باز دریای صفا پیر کهن

موج زن گشت به تحقیق سخن

موج آن بحر به آخر چو رسید

یادش آمد ز مقامات مرید

گفت خیزید که آن نادره فن

کرده در آتش سوزانش وطن

زانکه عقد دل او نیست گزاف

با من آنسان که کند قصد خلاف

یافتندش چو زر پاک عیار

کرده در آتش سوزنده قرار

آتشش شعله زنان از همه سوی

بر تنش کج نشده یک سر موی