زوست محروس به فانوس سپهر

از دم حادثه شمع مه و مهر

کیست میزان ده دکان سپهر

کفه سازنده آن از مه و مهر

ور نهد از شرر مشعل مهر

آتشین داغ به جان تو سپهر

صبحدم گرد درت کار سپهر

اشکریزی بود از گرمی مهر

کرد خلقی ز خرد یافته بهر

خشت جو ده به ده و شهر به شهر

قهر او گر نشود شحنه شهر

شهد در کام کسان گردد زهر

آه از آن کودک نورس که بود

از غم ایام خراشیده چهر

توسن کین تاخت چو بر پیکرش

جور سپهر و ستم ماه و مهر

گفت خرد از پی تاریخ او

[...]

عالمی کرد سیه دور سپهر

ز خسوف وز کسوف مه و مهر

سر بی افسرشان کرد بقهر

چون مه و مهر روان شهر بشهر

رفت در محکمه قاضی شهر

گفت افسانه کفش و غم دهر

اصلح الله امورک از مهر

بگشا بر رخ مهجوران چهر

دست بگرفت زن از هول به چهر

مادرانه به لبش خندهٔ مهر