گشته از عاقبت کار آگاه

غم خور خلق و نصیحتگر شاه

نیست یک نقد که گیرد ز تو شاه

مزد یک کاربر کار آگاه

پس ازو کودکی آمد از راه

جانب کیسه اش افتاد نگاه

لیک در جلوه گه عزت و جاه

دارش از دست دویی پاک نگاه

رخ ز تشبیه دهد جلوه چو ماه

ببرد عقل صد افتاده ز راه

آمد آن طرفه عرابی از راه

دید آن بدره در آن منزلگاه

دل شه خرگهی است این خرگاه

نام خرگه ننهد کس بر شاه

به چراغی چه شوی روی براه

که کند دودیت خانه سیاه

می شد اندر حشم و حشمت و جاه

پادشه وار وزیری در راه

حیف از فاطمه آن نخل جوان

که خم از باد اجل شد ناگاه

حیف از آن گوهر ارزنده که بود

در جهان خیل نکویان را شاه

حیف از آن شمع فروزنده که بود

[...]

کو خضر راهی؟ کز خیل آن ماه

وامانده ام پس، گم کرده ام راه!

از دل صبوری، هنگام دوری

باور ندارم، والله بالله!

ریزد چو جیحون، خیزد چو گردون

[...]

کرده دست ستم آن گمراه

از سر اهل صفاهان کوتاه

زاد مسافر در قطع این راه

قطع امید است از ما سوی اللّه

مال بسیار بتاوان گناه

داده با حال پریشان و تباه

با چنین حال بد و روز سیاه

ماند در محبس والی ششماه

هر دو را در نظر آمد ناگاه

طرفه چیزی که نعوذاً بالله

آن که خود نیست ز مشهود آگاه

کی به اسرار نهان جوید راه‌؟

پسر آوردی اگر صید ز راه

متعفن شدی اندر خرگاه

ز سری، موی سپیدی روئید

خنده‌ها کرد بر او موی سیاه

که چرا در صف ما بنشستی

تو ز یک راهی و ما از یک راه

گفت من با تو عبث ننشستم

[...]