ذوق وصلی که عاشقان تراست

همه آسایش جهان ارزد

چون خیال تو ز پیش نظر من نرود

شرم دارم که شکایت کنم از تنهایی

هرکه خواهد زغم هردو جهان آزادی

گو بیا و قدحی نوش ز میخانهٔ ما

ای که از بادیهٔ عشق خبر می‌پرسی

پای بردار که کونین دو گامست اینجا

کشف شد سر ازل تا به ابد چون یک دم

بر من از عالم اسرار گشودند دری

ای غم دوست چسان با توتوان برد به سر

که نه در حوصله گنجی و نه ازیاد روی

نکند دانا مستی، نخورد عاقل می

ننهد مردم هشیار سوی مستی پی

گر کنی بخشش گویند که می کرده نه او

ور کنی عربده گویند که او کرد نه می

تا نیابد خبرِ حسنِ تو غیر از غیرت

همه را دیده فروبسته و لب دوخته‌ای

زلف او محشر جان‌هاست دلاسعیی کن

که در آن حلقه درآیی بشماری باری

هرکه خواهد زغم هردو جهان آزادی

گو بیا و قدحی نوش ز میخانهٔ ما

جز یکی بیش مدان ناظر و منظور و نظر

باش یک بین و فرو بند دو چشم حولی

آشکارا و نهان همچو عیانی شب و روز

تا نفس هست علی گوی و علی گوی علی

عجب از مفلس بی خانه که مهمان خواند

دل به دست آر پس آنگه بطلب دلداری

راحت هر دو جهان پا کی دل از هوس است

زر چو پاک است بود رایج هر بازاری

شد ربوبیت او کنه عبودیت تو

ترک خود گیر و نگر نبودت ار آگاهی

راه او رو جز ازو پا بکش و دست بدار

خود به خود آی وزخود بین که که را می‌خواهی

آنکه دیده است رخ یار به خود حیرانست

من به حیرت که تو نادیده چه‌ها می‌گویی

چو بدین دیر بر افتادم از آن بزه سرور

خیره شد چشم دلم از اثر شعلۀ طور

بسر افکنده مرا آرزوی وصل تو شور

سایه طوبی و دل جوئی حور و لب جوی

صبحگاهان که عمر سربگرفت ازکف وی

گفت با ناله که ای فرقه دلداده بغی

دیگر این تافته سر را مفرازید به نی

که بسی منزلتش هست برداور حی

چونکه بنشینی در بزم و بری دست بمی

می‌برد حسرت از آن رزم روان جم و کی

ملک افسوس خورد کز چه بشر نبود وی

تا که آید بزمین صومعه گیرد در ری

اندران صومعه یک عمر نشیند تا کی

[...]