طلب منصب دنیا نکند صاحب عقل

عاقل آنست که اندیشه کند پایان را

چاک می‌شد به برت خرقهٔ تقوی چون ما

گر تو هم می‌شدی ای شیخ گرفتارِ کسی

چه خوری چیزی کز خوردن آن چیز ترا

نی چون سرو نماید به نظر سرو چو نی

تو به هر کوچه خرامان و من از رشک هلاک

که نبسته است کسی چشم تماشایی را

خسرو ملک طریقت به حقیقت ماییم

کله از فقر به تارک ز فنا افسر ما

همه جا جلوهٔ یار است چه دیر و چه حرم

حاجیان کرده طلب بادیه پیمایی را

جای در چشم و دل و جان منش هست مدام

همه جا می‌نگرم آن بت هر جایی را

در خرابات مغان جای هوسناکان نیست

دل پر خون طلبند و تن صد چاک آنجا

بوی حسرت شنود تا ابد ار بوید کس

هر گیاهی که پس از مرگ دمد از گل ما

من ندانم که به دستان روم از ره به عبث

آستین بر مزن ای شیخ و مشو دامان را

زاهد ار سجده به آن کوی کنم عیب مکن

کز حرم عشق به بتخانه کشد صنعان را

چه عجب خلقی اگر از تو به غفلت گذرند

آنکه دردیش نباشد چه کند درمان را

نیست هستی بجز از هستی و هستی همه اوست

خواجه بنهاده به خود بیهده این بهتان را

یار ما شاهد هرجمع بود وین عجب است

که به خود ره ندهد عاشق هر جایی را

نیک نامانِ درِ دوست پناهت ندهند

تا به خود ره ندهی شنعت رسوایی را

راز رندان خرابات مپرسید ز ما

به کسی راز نگویید که گوید به کسی

شست وشوکرده‌ام ازگرددوعالم‌دل‌را

جزخیال تو کسی نیست دراین خانه بیا

عید را گیو سحر گاه بفرهنگ و نها

همچو کیخسروش آورد ابا فر و بها

فرودین داشت چو کاوس زخویشش او را

شد بطوس چمن وکاوه بستان مولا

اولین کنز غنا کز دو جهان داشت ابا

بود با آنکه بر او کوته کونین قبا

نافی جنس اله از بدنش کسوت لا

بهر اثبات هوالله بخرقه الا

بود از مظهر حق دخترکی در اسرا

موکنان مویه کنان جامه دران نوحه سرا

قامت از بار یتیمی شده یکباره دو تا

وزغم در بدری گرد بسر خار بپا