کاروانی همی از ری به سوی دسکره شد

آب پیش آمد و مردم همه بر قنطره شد

گله دزدان از دور بدیدند چو آن

هر یکی زیشان گفتی که یکی قسوره شد

آنچه دزدان را رای آمد بردند و شدند

[...]

گر بیارند و بسوزند و دهندت بر باد

تو به سنگ تکژی نان ندهی باب ترا

پیش من یکره شعر تو یکی دوست بخواند

زانزمان باز هنوز این دل من پر هسر است

از شمار تو . . . طرفه بمهر است هنوز

وز شمارد گران چون در تیم دو دراست

اندرین شهر بسی ناکس برخاسته اند

همه خر طبع و همه احمق و بی دانش و دند

کاروانی همی از ری به سوی دسکره شد

آب پیش آمد و مردم همه بر قنطره شد

کره ای را که کسی نرم نکردست متاز

بجوانی و بزور و هنر خویش مناز

نه همه کار تودانی نه همه زورتراست

لنج پر باد مکن بیش و کتف بر مفراز

تو چنین فربه و آکنده چرایی پدرت

هندویی بود یکی لاغر و خشکانج و نحیف

آن تویی کور و تویی لوچ و تویی کوچ بلوچ

وان تویی گول و تویی دول و تویی بابت لنگ

ای فرومایه و در کون هل و بی شرم و خبیث

آفریده شده از فریه و سردی و سنه

گرد گرداب مگرد ای که ندانی تو شنا

که شوی غرقه چو ناگاهی ناغوش خوری