دل من رفت به بالا، تن من ماند به پستی

من بیچاره کجایم، نه به بالا نه به پستم

قدحی دارم بر کف به خدا تا تو نیایی

همه تا روز قیامت نه بنوشم نه بریزم

مانگوییم که موجود حقیقی ماییم

کز میان همه اعداد یکی موجود است

تا نگوییم چرا سجدهٔ آدم کردند

پرده‌ای بیش نبود آدم و حق مسجود است

سالها در پی مقصود به جان گردیدیم

یار در خانه و ما گِرد جهان گردیدیم

ساختی از عین خود غیری که عالم این بود

نقشی آوردی پدیداز خود که آدم این بود

من به سر منزل عنقا نه به خود بردم راه

قطعِ این مرحله با مرغ سلیمان کردم

بر سرِ تربتِ ما چون گذری همت خواه

که زیارتگهِ رندان جهان خواهد بود

برو ای زاهد خود بین که به چشم من و تو

راز این پرده نهان است و نهان خواهد بود

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

وانکه این کار ندانست در انکار بماند

اگر از پرده برون شد دلِ من عیب مکن

شکر ایزد که نه در پردهٔ پندار بماند

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید

[...]

عاشق آن است که غمگین زید و شاد بمیرد

تا دم مرگ بود بنده و آزاد بمیرد

ای که با نور خرد نور خدامی‌جویی

خویش بین، عکس نظر کن بکجا می‌پویی

داستان عشق یک افسانه نبود بیش لیک

هر کسی طور دگر می‌گوید این افسانه را

از مکافات عمل غافل مشو کاخر بسوخت

پای تا سر شمع کاو خود سوخت پر پروانه را

گر روم در گل وآید گل رویت به خیالم

یاد روی چو گلت از گل من گل بدماند

شب تار است و بیابان و ندانم رهِ کویش

هم مگر جذب نهانش سوی خویشم بکشاند

رخسار مهوشست این، یا مهر بی زوالی

ابروی دلکش است این، یا منخسف هلالی

کنه حقیقت است این، سر هویت است این

معنی وحدتست این، یا بررخ تو خالی

جز نقش روی خوبت، کاندر دلم عیان است

[...]

تا دل از دیده فرو ریخت فزون گشت سرشکم

چشمه پیداست که چون پاک شدآبش بفزاید

جای مالب تشنگان برساحل بحر است و باز

خویشتن را از پی موجِ سراب افکنده‌ایم

لاف قوت مزن ای خواجه که ازکس نخردکس

جز دل خسته درین رسته و جز جان نژندی

نکنم آرزوی آن که رخ خوب تو بینم

دانم این را که نه من قابل دیدار تو باشم