شربتش بردند او گفت اینت قهر

حیدر اینجا خواهدم کشتن به زهر

گفت اگر ما را بود از عمر بهر

بر دکان پوستین دوزان شهر

روی آن عذر اوش خورشید چهر

هفده عذرا برده از ماه سپهر

گر ندارم از شکر جز نام بهر

این بسی به زان که اندر کام زهر

چون صباح آمدبرون رفتم ز شهر

پس وباافتاد درجانشان چو زهر

احمد مسروق اگر باشی بدهر

ور شوی سمنون مجنون نورشهر

خود تبرّک بود آن جوهر بدهر

صدهزاران کُشته گشته زو بزهر

او ظهوری کرده درجانم بدهر

لاجرم اسرار ریزم نهر نهر

این منم از درس ایشان برده بهر

خشک لب بنشین تو در نزدیک نهر

رو تو چون حیدر مخور گندم بدهر

تا نبینی در درونت نیش زهر

من ترا راهی نمایم خود بدهر

کاندرو بینی هزاران شهر شهر

ورنه باشی حاکمی غافل به دهر

عاقبت ظلمت بگیرد شهر شهر

سیر فرمایش بهر سوئی ز دهر

تا ببیند جملگی آثار شهر

چون گزندت جملهٔ کرمان بقهر

روح گوید حیف اوقاتت بدهر

هرچه هست از گفت شه باشد بدهر

می‌زنم بر جان خارج نیش زهر

ای ترا نشناخته قاضی شهر

خود باو راند شریعت تیغ قهر

هرکه او این مظهرم خواند بدهر

پر کند از علم معنی شهر شهر

گه بقسطنطین درآیی خود بقهر

گه فرنگی را دهی ناقوس دهر

بود آن خواجه بسی منعم بدهر

مال و نام او گرفته شهر شهر

پیش دانا خوان تو مظهر را بدهر

پیش نادان رو تو بردارش بقهر