گفت شیخا طاقت من گشت طاق

من ندارم هیچ طاقت در فِراق

می‌گداخت از شوق و می‌سوخت از فراق

در گداز و سوز دل پر اشتیاق

جان او می‌سوخت از درد فراق

گشت بی صبر و قرار از اشتیاق

من ندارم طاقت و تاب فراق

چند سوزد جان من در اشتیاق

این زمان از گفت خود داری فراق

خود ندانستی تو ذوق اشتیاق

خود بهم بودند تا شهر عراق

لب فرو بستند و رفتند از وفاق

از وثاق ام هانی ز اشتیاق

در کشید ام الکتابش بر براق

در حقیقت زین همه طاق ورواق

نیست کس آگاه جز از طمطراق

گم شود صد عالم غم باتفاق

در بر یک ذرهٔ غم از فراق

حس چنان در بعد افتادست طاق

کز وصال نقد بیند صد فراق

گفت ناافتاده وصلی اتفاق

پیش باز آوردی آواز فراق

این همه سهل است اگر نبود فراق

چون بود فرقت دلی پر اشتیاق

تو چه دانی ای پسر سوز فراق

عاشقی داند دلی پراشتیاق

عقل را گر هیچ بودی اتفاق

چون دلستی پای تا سر اشتیاق

عقل اندازد ترا اندر فراق

عشق بدهد غیر حق را سه طلاق

ای دل آخر بگذر ازکین و نفاق

تا نمانی در عذاب و در فراق

ور در این عالم بود کبر ونفاق

اندر آن عالم شوی عاصی و عاق

گفت ای منصور کم کن طمطراق

چند از این گفت وزبان و از نفاق

جمله گفتند شیخکان با اتفاق

جمله در راه محمد گشته عاق

من نمی‌دانم چه سازم در فراق

زانکه می‌سوزم ز تاب اشتیاق