چون مرا کوتاه خواهد شد سخُن

عاجزم، عفوی کن و خصمی مکن

گفت رو ده روز دیگر صبرکن

تا ترا یک جبه بخشم بی‌سخن

پیش عیسی آن خم آمد در سخن

گفت ای عیسی منم مردی کهن

گفت شیخ مهنه را آن پیرزن

دلخوشی را هین دعایی ده به من

آن یکی اسبست ابلق گام زن

وین دگر یک نیست جز فرزند من

می‌ندانم دولتی زین بیش من

مرد را کو گم شود از خویشتن

این زمن بستان و با من بیع کن

دست در دست منش نه بی سخن

هست صد گنجش بها در انجمن

مه تو و مه ریسمانت ای پیرزن

احمد حنبل چنین گفتی که من

گوی بردم در احادیث و سنن

گفت آخر گلخنی امشب ز من

عذر خواهد من سرش برم ز تن

دیگری گفتش که پندارم که من

کرده‌ام حاصل کمال خویشتن

گفت دایم یاددار این یک سخن

من مگو تا تو نگردی همچومن

نیستی آگه که شاه انجمن

دور می‌اندازدم از خویشتن

دید مشتی شنگ را، نه سر نه تن

هر دو عالم باخته بی یک سخن

گر بخفتد عاشقی جز در کفن

عاشقش گویم، ولی بر خویشتن

قدر نه نو دارد اینجا نه کهن

خواه اینجا هیچ کن خواهی مکن

ای محمد، با پدر لطفی بکن

یک سخن گو، گفت آخر کو سخن

رفت پیش بوعلی آن پیر زن

کاغذی زر برد کین بستان ز من

شد بر او هم ایاز و هم حسن

هر سه می‌کردند عرض انجمن

چون در آن خلوت نه ما بود و نه من

گر حسن مویی شود نبود حسن