روی هر یک چون دو هفته گرد ماه

جامه‌شان غفه، سموریشان کلاه

اخترانند آسمانشان جایگاه

هفت تابنده دوان در دو و داه

ای ممالک را مبارک پادشاه

ای سزای خاتم و تخت و کلاه

تیغ خونخوارت پذیرفتار فتح

عفو جان‌بخشت خریدار گناه

روز کوشش بحر گردون کر و فر

[...]

ای به گوهر تا به آدم پادشاه

در پناه اعتقادت ملک شاه

ستر میمونت حریم ایزدست

کاندرو جز کبریا را نیست راه

از سیاست آسمان بندد تتق

[...]

گنج عمری داشتی خاقانیا

کم کم از گنج تو گم شد آه آه

شد سیاهی دیدهٔ دولت سپید

شد سپیدی چهرهٔ سلوت سیاه

در زیان عمر یکسانند خلق

[...]

باز یونس را نگر گم گشته راه

آمده از مه به ماهی چندگاه

در سجودش روز و شب خورشید و ماه

کرد پیشانی خود بر خاک راه

گه سگی را ره دهد در پیشگاه

گه کند از گربه‌ای مکشوف راه

گرچه هست از پشت ماهی تا به ماه

جملهٔ ذرات بر ذاتش گواه

فکر کن در صنعت آن پادشاه

کین همه بر هیچ می‌دارد نگاه

حق تعالی گفت ای ملعون راه

هم خلیفست آدم و هم پادشاه

حق بداشت آن نور را چون مهر و ماه

در برابر بی‌جهت تا دیرگاه

موسی عمران اگر چه بود شاه

هم نبود آنجاش با نعلین راه

گرچه ضایع کرده‌ام عمر از گناه

توبه کردم عذر من از حق بخواه

از گنه رویم نگردانی سیاه

حق هم نامی من داری نگاه

آن نفس ای مشفق طفلان راه

از کرم در غرقهٔ خود کن نگاه

تو بیفکن، هرک راباید، ز راه

باز برگیرد شود در پیشگاه

مصطفا جایی فرود آمد به راه

گفت آب آرند لشگر را ز چاه

در فضولی می‌کنی دیوان سیاه

گوی بردی گر زفان داری نگاه

برگرفتت سِدره و طوبی ز راه

کردت از سَدِّ طبیعت دل سیاه