گفت نه والله بالله العظیم

مالک الملک و به رحمان و رحیم

چون محمد یافت آن ملک و نعیم

قرص مه را کرد او در دم دو نیم

آنچ می‌دانم ز وصف آن ندیم

باورت ناید چه گویم ای کریم

عالم اندر چشم تو هول و عظیم

ز ابر و رعد و چرخ داری لرز و بیم

مصطفی فرمود از گفت جحیم

کو به مؤمن لابه‌گر گردد ز بیم

یکسواره می‌رود شاه عظیم

دَر کف طفلان چنین دُرّ یتیم

لاجرم زین گرگ، یعقوب حلیم

داشت بر یوسف، همیشه خوف و بیم

از دل سوراخ چون کهنه گلیم

پرده‌ای بندد به پیش آن حکیم

چار طبع و علت اولی نیم

در تصرف دایما من باقیم

باز گفتش من عدوی تو نیم

لطف باشد گر بیابی در پیم

گفت امت مشورت با کی کنیم

انبیا گفتند با عقل امیم

کز ضرورت دم خر را آن حکیم

کرد تعظیم و لقب دادش کریم

چون بماند از خلق گردد او یتیم

انس حق را قلب می‌باید سلیم

بی حدی خویش بگمار ای کریم

بر کژی بی حد مشتی لئیم

خشک گوید راستم من کژ نیم

تو چرا بی‌جرم می‌بری پیم

تو ز من با حق چه نالی ای سلیم؟

تو بنال از شر آن نفس لئیم

ای که صبرت نیست از ناز و نعیم

صبر چون داری از الله کریم

وآنچ می‌گوید غفورست و رحیم

نیست آن جز حیلهٔ نفس لئیم

گفت از پیریست ای شیخ قدیم

گفت پشتم درد می‌آید عظیم

بود شیخی عالمی قطبی کریم

اندر آن منزل که آیس شد ندیم