جانب کعبه نرفتی پای پیل

با همه لت نه کثیر و نه قلیل

چون نهد در تو صفات جبرئیل

هم‌چو فرخی بر هواجویی سبیل

چون شود چشمه ز بیماری علیل

خشک گردد برگ و شاخ آن نخیل

چونک ریگی آرد شد بهر خلیل

دانک معزولست گندم ای نبیل

می‌کشاند مکر برقت بی‌دلیل

در مفازهٔ مظلمی شب میل میل

که سفر کردم درین ره شصت میل

مر مرا گمراه گوید این دلیل

عقل ابدالان چو پر جبرئیل

می‌پرد تا ظل سدره میل میل

لشکر آرد او پگه تا حول نیل

تا زند بر موسی و قومش سبیل

چون چراغی بی ز زیت و بی فتیل

نه کثیرستش ز شمع و نه قلیل

هود دادی پند که ای پر کبر خیل

بر کند از دستتان این باد ذیل

کوه گردد ذره‌ای باد و ثقیل

درد دندان داردش زار و علیل

همچنان در فکر آن بیتم که گفت

پیلبانی بر لب دریای نیل

زیر پایت گر بدانی حال مور

همچو حال توست زیر پای پیل

پیش درویشان بود خونت مباح

گر نباشد در میان مالت سبیل

یا مرو با یار ازرق پیرهن

یا بکش بر خان و مان انگشت نیل

دوستی با پیلبانان یا مکن

[...]

التمغا شد که آقا تا به کیل

باز بیند جمع و خرج اردبیل

هم وثاقی بود مان در اردبیل

این حکایت باز گفت از اهل گیل

کیست آن فرخنده پی شخص جمیل

خیر مقدم خوش نفس چون جبرئیل

غره ذی الحجه باز از اردبیل

آن خران در وی همه یاغی نه ایل

ای رُخَت چون خُلد و لَعلَت سَلسَبیل

سَلسَبیلت کرده جان و دل سَبیل

سبزپوشانِ خَطَت بر گِردِ لب

همچو مورانند گِردِ سَلسَبیل

ناوَکِ چشمِ تو در هر گوشه‌ای

[...]

رهروان را عشق بس باشد دلیل

آب چشم اندر رهش کردم سبیل

موج اشک ما کی آرد در حساب

آن که کشتی راند بر خون قتیل

بی می و مطرب به فردوسم مخوان

[...]

عارفی خوش گفت با مردی بخیل:

ای بدست ناجوانمردی ذلیل