خانهٔ آن دل که ماند بی ضیا

از شعاع آفتاب کبریا

گفت: اطفال من‌اند این اولیا

در غریبی فرد، از کار و کیا

این نمی‌بینی که قرب اولیا

صد کرامت دارد و کار و کیا

این طراق از دست من بودست یا

از قفاگاه تو ای فخر کیا

پس تبسم کرد و گفت اکنون بیا

لیک مخفی دار این را ای کیا

در گمان افتاد جان انبیا

ز اتفاق منکری اشقیا

فارغم از طمطراق و از ریا

قل تعالوا گفت جانم را بیا

آب خضر از جوی نطق اولیا

می‌خوریم ای تشنهٔ غافل بیا

بر جهید و بانگ بر زد کای کیا

حاضرم اینک اگر مردی بیا

او درخت موسی است و پر ضیا

نور خوان نارش مخوان باری بیا

جوش و نوش هرکست گوید بیا

جوش صدق و جوش تزویر و ریا

این سخن پایان ندارد موسیا

لب بجنبان تا برون روژد گیا

این سخن پایان ندارد موسیا

هین رها کن آن خران را در گیا

مه چو بی‌این ابر بنماید ضیا

شرح نتوان کرد زان کار و کیا

چون بدیدی گردش سنگ‌آسیا

آب جو را هم ببین آخر بیا

گفتش اندر خواب هاتف کای کیا

بنده بودن هم بیاموز و بیا

روز محفل اندر آمد آن ضیا

بارگه پر قاضیان و اصفیا

ای عدوّ شرم و اندیشه بیا

که دریدم پردهٔ شرم و حیا

نادر افتد اهل این ماخولیا

منتظر که روید از آهن گیا

ترک‌تاز و تن‌گداز و بی‌حیا

در بلا چون سنگ زیر آسیا