مر ضلالت را خریدند از غلو

زین تجارت نیست خیری یک تسو

اولین ملکوت ارضیه است او

وآن قوای طبع نفسانیه خو

نکته ها را با تو گفتم مو به مو

تا چه فهمی زین کلام بی غلو

عرشیان دیدند زو فرج و گلو

بیخبر از وجۀ اللّهی او

وسعتی بود اندر آن رزق و کُلو

کآنچه می خوردند افزودی بر او

بر عقول است آن خُذُواْ ای اغلبو

سوی آتَینَاکُم ار داری تو رو

تا تو دانی بی اراده و امر او

نه رگی اندر بدن جنبد نه مو

بود او را یک جوانی خوبرو

بهر میراث آن بنی اعمام او

داد قاتل را نشان در ساعت او

از میان برخاست حرف و گفتگو

بر قیاس اندر حدیث بی غلو

اکرموا عمتکم النّخله شنو

یعنی از بعد تعقل اندر او

سوی تحریفش کنند از یاوه رو

کی بُد از علم کتاب آگاه او

آن قدر هم بود بهر رنگ و بو

نیست بهر مهر تابان پشت و رو

پشت بر خفاش کرد از پشت او

از چه رو گوید کشید از پیش او

حکم ماضی چون کند بر حال رو

چون ندارد در سرای خویش رو

چون نسازد عیش خوش را آرزو

پس یقین موتی که باید آرزو

داشت آن را شُد ارادی ز امر او

هر که باشد مر خدا را پس عدو

وآن ملایک وآن رسل را رو به رو

طعن پس بر من مگو بر خویش گو

کاین چنینی، شُوم کار و زشت خو

همچنان باشد که بوده اندر او

نیست لازم نفی آن از هیچ رو

این هم از من بر غلط بگذشت و سهو

کیستم من تا توانم کرد عفو