ترک این سخته کمانی رو بگو

در کمان نه تیر و پریدن مجو

یک زمانی هر کسی آورد رو

سوی ورد خویش از حق فضل‌جو

وصف هیبت چون تجلی زد برو

می‌سکست از هم همی‌شد سو به سو

چه خبر داری ز ختم عمر او

تا بگردانی ازو یک‌باره رو

نه که یعقوب نبی آن پاک‌خو

بهر یوسف با همه اخوان او

گوییی دل گویدی که میل او

چون درین شد هرچه افتد باش گو

امت خود را بخواهم من ازو

کو نگرداند ز عارف هیچ رو

چون لسان وجان او بود آن او

آن او با او بود گستاخ‌گو

هین مشو صورت‌پرست و این مگو

سر جنسیت به صورت در مجو

آن یکی موری گرفت از راه جو

مور دیگر گندمی بگرفت و دو

تو مگو گندم چرا شد سوی جو

چشم را بر خصم نه نی بر گرو

پس تو هم الجار ثم الدار گو

گر دلی داری برو دلدار جو

لا ابالی گشته زو و وام‌جو

بر امید قلزم اکرام‌خو

چشم بگشا قلعه را بنگر نکو

هم‌چو سیمابست لرزان پیش او

گر بدی پرده ز غیر لبس او

پاره گشتی گر بدی کوه دوتو

چون به یک دکان عمر بودی برو

در همه کاشان ز نان محروم شو

در پی او تا به شب در جست و جو

وان رمه غایب شده از چشم او

چند هم‌چون فاخته کاشانه‌جو

کو و کو و کو و کو و کو و کو

نیم لحظه مدرکاتم شام و غدو

هیچ خالی نیست زین اثبات و محو

گوش داری تو به گوش خود شنو

گوش گولان را چرا باشی گرو