ای تن من وی رگ من پر ز تو

توبه را گنجا کجا باشد درو

چون قراری نیست گردون را ازو

ای دل اختروار آرامی مجو

مصطفی گفتش کای اقبال‌جو

اندرین من می‌شوم انباز تو

زشت گرداند به جادویی عدو

تا طلاق افتد میان جفت و شو

منکر بحرست و گوهرهای او

کی بود حیوان در و پیرایه‌جو

گفت رحمت گر همی‌آید برو

زر بده بستانش ای اکرام‌خو

در پی جنت بدم در جست و جو

جنتی بنمود از هر جزو تو

زیر لب می‌گفتی از بیم عدو

کوری او بر مناره رو بگو

آن‌چنان کر شد عدو رشک‌خو

گوید این چندین دهل را بانگ کو

رفت پیغامبر به رغبت بهر او

اندر آخر وآمد اندر جست و جو

اندر آمد او ز خواب از بوی او

گفت سرگین‌دان درون زین گونه بو

باز او آن عشرها را با خدو

می‌بچفسانید بر اطراف رو

مستی دل را نمی‌دانی که کو

وصف او از نرگس مخمور جو

باز گرد و قصهٔ رنجور گو

با طبیب آگه ستارخو

آن ز پایان‌دید احمد بود کو

دید دوزخ را همین‌جا مو به مو

طول و عرض و وصف قصه تو به تو

در کلام آن بزرگ دین بجو

نیست واجب خدمت استا برو

پس نبود استا به زجرش کارجو

گفت صوفی پس روا داری که او

سیلیم زد بی‌قصاص و بی‌تسو

چشم در استارگان نه ره بجو

نطق تشویش نظر باشد مگو

گفت قاضی صوفیا خیره مشو

یک مثالی در بیان این شنو