ای فناتان نیست کرده زیر پوست

باز گردید از عدم ز آواز دوست

زانک آن دندان عدو جان اوست

من عدو را می‌کنم زین علم دوست

نه که قلب و قالبم در حکم اوست

لحظه‌ای مغزم کند یک لحظه پوست

بی‌خبر کآزار این آزار اوست

آب این خم متصل با آب جوست

قطره‌ای از دجلهٔ خوبی اوست

کان نمی‌گنجد ز پری زیر پوست

با هوا و آرزو کم باش دوست

چون یضلک عن سبیل الله اوست

چونکِ من، من نیستم این دَم ز هوست

پیش این دَم هرکه دَم زد کافر اوست

زانک او پاکست و سبحان وصف اوست

بی نیازست او ز نغز و مغز و پوست

گردش این باد از معنی اوست

همچو چرخی کان اسیر آب جوست

آن خطا دیدن ز ضعف عقل اوست

عقل کل مغزست و عقل جزو پوست

بازگو دانم که این اسرار هوست

زانک بی شمشیر کشتن کار اوست

کرد آگه آن رسول از وحی دوست

که هلاکم عاقبت بر دست اوست

دانه‌ای کش تلخ باشد مغز و پوست

تلخی و مکروهیش خود نهی اوست

نامصور یا مصور پیش اوست

کو همه مغزست و بیرون شد ز پوست

گفت حق ادبار اگر ادبارجوست

خار روییده جزای کشت اوست

دم دهد گوید ترا ای جان و دوست

تا چو قصابی کشد از دوست پوست

قول دیگر کین ضحی را خواست دوست

هم برای آنک این هم عکس اوست

زانک در چشمت خیال کفر اوست

وان خیال مؤمنی در چشم دوست

هر که سردت کرد می‌دان کو دروست

دیو پنهان گشته اندر زیر پوست

حق آن آنی که این و آن ازوست

مغزها نسبت بدو باشند پوست