جامه خواب آورد و گسترد آن عجوز

گفت امکان نه و باطن پر ز سوز

رو به زن کرد و بگفتش ای عجوز

خود نباشد فصل دی همچون تموز

پیش او مهمان شد او وقت تموز

هر دو زاهد جمع گشته چند روز

آمد الهام خدا کای بافروز

می عجب داری ز کار ما هنوز

سجده کرد و گفت کای دانای سوز

در دل داود انداز آن فروز

آن یکی گوید درین ره هفت روز

نیست آب و هست ریگ پای‌سوز

چون بدید آن غمزه‌های عقل‌سوز

که ازو می‌شد جگرها تیردوز

صوفیی آمد به سوی خانه روز

خانه یک در بود و زن با کفش‌دوز

هر چه در دل داری از مکر و رموز

پیش ما رسواست و پیدا هم‌چو روز

دور شو ای پیر فتنه کم فروز

هین ز رشک احمدی ما را مسوز

آمد از غم بر در کعبه بسوز

کای خبیر از سر شب وز راز روز

بهر استبقای حیوان چند روز

نام آن کردند این گیجان رموز

اشک از آن چشمش فرو ریزد ز سوز

یاد آرد لطف شاه دل‌فروز

صبر کن در موزه دوزی تو هنوز

ور بوی بی‌صبر گردی پاره‌دوز

باز گفت او را بیا ای پرده‌سوز

من باوج خود نرفتستم هنوز

شمع چون دعوت کند وقت فروز

جان پروانه نپرهیزد ز سوز

می‌تپد اندر پشیمانی و سوز

می‌کند آه از هوای چشم‌دوز

بیشتر رفتست و بیگاهست روز

تو به جد در صید خلقانی هنوز

در دل سالک اگر هست آن رموز

رمزدانی نیست سالک را هنوز

در ذکر کردی کدو را آن عجوز

تا رود نیم ذکر وقت سپوز