ده برادر قحطشان کرده نفور

پیش یوسف آمدند از راه دور

دید آن خیل غلامان را ز دور

گفت آن کیستند این خیل حور

گفت ای ابلیس طبع پر غرور

در منی گم وز مراد من نفور

مرد عابد دید موسی را ز دور

پیش او شد کای سپه سالار طور

چون کلیم القصه شد بر کوه طور

بازپرسید آن سخن، حق گفت دور

رشد باید مرد را در راه دور

تا نگردد از ره و رفتن نفور

محتسب آن مرد را می‌زد به زور

مست گفت ای محتسب کم کن تو شور

چون زلیخا بانگ بشنودی ز دور

گفتی آخر سخت‌تر زن ای صبور

چون نیامد بازکس زین راه دور

چون دهندت آگهی ای نا صبور

دید پیری روستایی را ز دور

گاو می‌بست و ازو می‌ریخت نور

آن مریدی شیخ را گفت از حضور

نکته‌ای برگوی شیخش گفت دور

کز کدامین گم شده ماندست دور

وز که افتادست زین سان نا صبور

شد یکی پروانه تا قصری ز دور

در فضاء قصر یافت از شمع نور

ناقد ایشان چو دید او را ز دور

شمع با خود کرده هم رنگش ز نور

زنده زان بودی گدای نا صبور

کان پسر گه گاه بگذشتی ز دور

گفت ما را هر دو دریا نار و نور

می‌بباید رفت راه دور دور

بر امیدی آمدیم از راه دور

تا بود ما را درین حضرت حضور

کی شود پروانه از آتش نفور

زانک او را هست در آتش حضور

کور دل باد آنک این حال از حضور

قصهٔ خود نشنود چند از غرور

ختم شد بر تو چو بر خورشید نور

منطق الطیر و مقامات طیور