بعد از آن بر سر دیگر لب گشود

کان شب او را لیله ارشاد بود

در یکی صف در رکوع و در سجود

در دگر صف در قیام و در قعود

رفت رفته طی منزل می نمود

رفت آنجا که امامش گفته بود

ذات تو اسباب ایجاد وجود

خاطرت آئینه غیب و شهود

هر چه بر من از بلا آمد فرود

جمله از حسن خدا داد تو بود

بت‌پرست و گبر و ترسا و یهود

بر سر کرسی به نزد آن عنود

بر کنیز خویش فرمان داد زود

عود و عنبر بهر میثم کرد دود

گفت چون بر عترت طه درود

لب به لعن آل بوسفیان گشود

چشم حق بین آن سوار از هم گشود

دستها بر سینه گردن کج نمود

از دو سو زان قوم بدتر از یهود

بر دو دستش تیغ کین آمد فرود

گفتنش بس کن دگر گفت و شنود

جد او را اندرین جا جای بود

با نهیب عقل از جا جست زود

در به روی آن زن از رحمت گشود

یا به بازی باغبان خلد بود

تاری از گیسوی حورانش گشود

تند بادی ناگهان سحری نمود

آن گل نورسته از دستم ربود

جسم پاک از بندگی پر ناله بود

جان نوای «ما عرفنا» می سرود

خازن صندوق عدلیه شدی

تا بداند مؤمن و گبر و جهود

کز برای مرده ات تا بیست پشت

اندرین صندوق جز لعنت نبود

بند دین از گردنش باید گشود

بندهٔ ما بندهٔ آزاد بود

تا صلوت او را گران آید همی

رکعتی خواهیم و آن هم بی سجود

جذبه ها از نغمه می گردد بلند

[...]

قبر ما را علم و حکمت بر گشود

لیکن اندر تربت مهدی چه بود

نیک بنگر اندرین بود و نبود

پی به پی آید جهانها در وجود

«هر کجا هنگامهٔ عالم بود

رحمة’‘ للعالمینی هم بود»

از رگ جاں آتش دیگر گشود

با دبیر خویش ارشادی نمود