مرهم درد دل درویش بود

بوددایم پیش حق اندر سجود

غیر ازین خود نیست در عالم درود

رو تو عود و چنگ را بربند زود

او بزرگ عالمان ملک بود

بود دایم در رکوع و در سجود

در هدایت او امام عصر بود

عالمی بر آستانش چهره سود

این چه حالت بود و این سودا چه بود

برسر آتش برفت او خود چو دود

هر که در دنیا و دین مفلس بود

هیچ عاقل کی به دنبالش رود

هر که در معنی این مظهر رود

بر تمام سروران سرور شود

عقل هر کس را بود بر ره رود

جهل هرکس را بود گمره شود

رو تو بیداری گزین از خواب زود

تا شوی آگاه از سرّ ودود

رو بدان کین ظاهر و باطن که بود

چون بنادانی بمیری ز آن چه سود

باطن من برطریق شاه بود

ظاهرم بر دین عباسی نمود

این بگفت و شد روان آن شاه زود

سوختم بر آتش شوقش چو عود

اوبگرد شهر اندر سیر بود

بر در یک خانهٔ بنشست زود

پس نکاحش کرد و تسلیمش نمود

زانکه آن دختر دل ازوی برده بود

هر که این قول صوابم بشنود

یا باین اسرار نیکو بگرود

هستیم گاهی که از خود میربود

می‌نوشتم هرچه معنی می‌نمود

برق را چون بی تو صافی دردبود

لاجرم تا زاد حالی مردزود

بوی او گر هیچ بتوانی شنود

گوی از کونین بتوانی ربود

سایلش گفتا که باید کشت زود

هیچکس ناکشته هرگز چون درود

هر چراغی را که بادی در ربود

گر بسی بر سر زنی ازوی چه سود