صد هزاران نیک و بد را آن بهی

می‌کند هر شب ز دلهاشان تهی

هر که کارد گردد انبارش تهی

لیکش اندر مزرعه باشد بهی

ور نه‌ای منکر چنین دست تهی

در در آن دوست چون پا می‌نهی

می‌فتد او سو به سو بر هر رهی

در گل و می‌خنددش هر ابلهی

گفت یک اصبع چو بر چشمی نهی

بیند از خورشید عالم را تهی

تا تو تن را چرب و شیرین می‌دهی

جوهر خود را نبینی فربهی

گر روم من پیش او دست تهی

او مرا بُکْشَد، اجازت می‌دهی؟

بوک بر اجزای او تابد مهی

بوک در وی تاب مه یابد رهی

گفت طراری تو یا خود ابلهی

بلک تو دزدی و زین حال آگهی

چون ندید اندر دهل او فربهی

گفت خوکی به ازین خیک تهی

فکر آن باشد که بگشاید رهی

راه آن باشد که پیش آید شهی

حالت من خواب را ماند گهی

خواب پندارد مر آن را گم‌رهی

مشت بر هم می‌زدند از ابلهی

پر بدند از جهل و از دانش تهی

وانک لنگ و لوک آن سو می‌جهی

از همه لنگی و لوکی می‌رهی

تو ز کرمنا بنی آدم شهی

هم به خشکی هم به دریا پا نهی

نیست شرح این سخن را منتهی

پاره‌ای گفتم بدانی پاره‌ها

خار سه سویست هر چون کش نهی

در خلد وز زخم او تو کی جهی

آن زکاتی دان که غمگین را دهی

گوش را چون پیش دستانش نهی

شید کردی تا به منبر بر جهی

تا ز لاف این خلق را حسرت دهی

ور نظر بر نور داری وا رهی

از دوی و اعداد جسم منتهی