که بگوید دشمنی از دشمنی

آتشی در ما زند فردا دنی

که چرا آتش به من در می‌زنی

چون خریدی چون نگونم می‌کنی

می‌زند کفلیز کدبانو که نی

خوش بجوش و بر مجه ز آتش‌کنی

زان نجوشانم که مکروه منی

بلکه تا گیری تو ذوق و چاشنی

تو درین جوشش چو معمار منی

کفچلیزم زن که بس خوش می‌زنی

باز بگریزی ز راه روشنی

آن سلاح علم و فن را بفکنی

آن زری که دل ازو گردد غنی

غالب آید بر قمر در روشنی

کیست آن کت می‌کشد ای معتنی

آنک می‌نگذاردت کین دم زنی

که اگر حقست پس کو روشنی

سر ز چه بردار و بنگر ای دنی

گفت آخر خلوتست و خلق نی

آب حاضر تشنهٔ هم‌چون منی

خانهٔ تنگی مقام یک تنی

که درو پنهان نماند سوزنی

که ز هر ناشسته رویی کپ زنی

شرم داری وز خدای خویش نی

کی رسد هم‌چون توی را کز منی

امتحان هم‌چو من یاری کنی

گفت آری او حفیظست و غنی

هستی ما را ز طفلی و منی

اختیاری را نبودی چاشنی

گر نگشتی آخر او محو از منی

این مثال نور آمد مثل نی

مر ترا هادی عدو را ره‌زنی

گرچه پلهٔ چشم بر هم می‌زنی

در سفینه خفته‌ای ره می‌کنی

خویشتن را من نمی‌بینم فنی

تا بود هم‌راز تو هم‌چون منی

خواهرانت ساکن چرخ سنی

تو بمرداری چه سلطانی کنی

هم بر آن عادت سلیمان سنی

رفت در مسجد میان روشنی