آن غلامان جمله گفتند این نفس

گر بیاید شه نبیند هیچ کس

عاقبت طاقت نماندش یک نفس

کار او پیوسته زاری بود و بس

گر نیم مرغان ره را هیچ کس

ذکر ایشان کرده‌ام، اینم نه بس

یا رب آن دم یاریم ده یک نفس

کان دمم جز تو نخواهد بود کس

ای برادر غیر حق جز نیست کس

اهل معنی را همین باشد و بس

هست دنیا پر ز آتش بهر کس

اوفتاده اندرو چون خار و خس

هست عطار این زمان بی‌خویش و کس

خود تو را دارد بهر دو کون و بس

مالک اشتر بایشان بود و بس

بود مختار مسیّب هم نفس

چند گویم من بتو ای هیچکس

هیچ کردی خویش را همچو مگس

من چگویم باتو تو خود هیچ کس

در میان خلق گشتی خرمگس

جز خداوند جهان در پیش و پس

غیر تو دیگر نبینم هیچکس

این کرم خود در جهان ناید ز کس

خود تو باشی خلق را فریادرس

نقش این مظهر ندیده هیچکس

دم نگه دار و مزن با کس نفس

غیر او در دل ندارم مهر کس

مصطفی باشد گواهم این نفس

غیر مدح او نگویم مدح کس

زآنکه مدح او خدا گفتست بس

رو تو این راه و مرو دنبال کس

زانکه هفتادند در معنی و بس

رو به فریاد دل درویش رس

تا شود راضی خداوند از تو بس

یوسف اندر حسن وداود از نفس

دیدن او خلق را می‌شد هوس

تا نگوید حال مشتاقان بکس

این معمّا گفته‌ام من هر نفس

من ز گفتن شرم دارم پیش کس

تو نداری شرم از گفتارو بس