گر پدید آیی به هستی یک نفس

تیر باران آیدت از پیش و پس

هرچ در بعد دلست از قرب حس

هم حرام افتد بلا شک هم نجس

چیست زو بهتر، بگو ای هیچ کس

تا بدان تو شاد باشی یک نفس

هرچ گوید آن توانم کرد و بس

لیک ازو دوری نجویم یک نفس

باز ابلیس آمد و گفت این نفس

سجده‌ای از من نبیند هیچ کس

چون خطاب لعنتی او راست بس

از اضافت آید افسوسم بکس

جامه‌ای کان دوست‌تر داری و بس

گر بگویی من بیارم این نفس

ساز وصل است اینچ تو داری و بس

صبر کن در درد هجران یک نفس

جمله گفتندش درآ ای هیچ کس

او درون شد بیش و کم این بود بس

تا شوم زو کشته امروز از هوس

سوخته فردا ازو اینم نه بس

در دو عالم کی دهم من جان به کس

تا که او گوید، سخن اینست و بس

ور نباید جوهرت ای هیچ کس

هم پشیمان‌تر تو خواهی بود بس

کو محمد، کو پسر، کو هیچ کس

این بگفت و جان بداد، این بود و بس

پیر اگر بر دست دارد این هوس

پیشهٔ ما هست سگبانی و بس

صوفی دیگر که بودش هم نفس

چون چنانش دید گفت ای هیچ کس

چو برون راندی سوی میدان فرس

برهنه بودیش تیغ از پیش و پس

چون کنی این هفت دریا باز پس

ماهیی جذبت کند در یک نفس

من نخواهم آفرین هیچ کس

مدح من دشنام لیلی باد و بس

می‌ندانی تو گدای هیچ کس

می‌فروشی یوسفی در هر نفس

نه قرارش بود بی او یک نفس

نه زمانی صبر بودش زین هوس