گر تنم دور اوفتاد از هم نفس

جان مشتاقم بدو نزدیک و بس

تو چنان ظن می‌بری ای هیچ کس

کاین خطر آن پیر را افتاد بس؟

عاقبت گفتند حاکم نیست کس

قرعه باید زد، طریق اینست و بس

صید ما فردا تو خواهی بود بس

لاجرم من صید خود ندهم به کس

گر کسی گوید غرورست این هوس

چون رسی آنجا تو چون نرسید کس

بوی جمعیت نیابی یک نفس

می‌بشولد وقت تو از یک مگس

گفت کی جمعیتی یابم ز کس

چون خلاصم نیست از کیک و مگس

تو مگر دیوانه‌ای ای بوالهوس

کس به هیچی کی دهد چیزی به کس

هرچ فرماید ترا، ای هیچ‌کس

کام و ناکام آن توانی کرد و بس

این همه آتش ترا در پیش و پس

نیست ممکن گر نسوزی هر نفس

بوالعجب دامی بسازد از هوس

تا مگر در دامش افتد یک مگس

خانهٔ آن عنکبوت و آن مگس

جمله ناپیدا کند در یک نفس

گر ندارم من در این اندوه کس

هم دمم در عشق او اندوه بس

باز چون عمرش رسد با یک نفس

بال و پر برهم زند از پیش و پس

راه بینی بود بس عالی نفس

هرگز او شربت نخورد از دست کس

بندگی این باشد و دیگر هوس

بندگی افکندگیست ای هیچ کس

جان جداکردند ازیشان آن نفس

هرگز این دولت نبیند هیچ کس

گر بزیر پل درآیی یک نفس

وارهی زین طم طراق و زین هوس

لاف عشق او مزن در هر نفس

کو نگنجد در جوال هیچ کس

زانک اگر گویم خدایم اوست بس

این سخن گفتن بود از من هوس