باز یوسف را نگر در داوری

بندگی و چاه و زندان بر سری

تو چه مرد صدق و علم حیدری

مرد نفسی هر نفس کافرتری

در میان چین فتاد از وی پری

لاجرم پر شور شد هر کشوری

هیچ گوهر را نبود آن سروری

کان سلیمان داشت در انگشتری

شاه نبود آنک در هر کشوری

سازد او از خود ز بی‌مغزی سری

زر پرستیدن بود از کافری

نیستی آخر ز قوم سامری

کای سبق برده ز ما در ره بری

ختم کرده بهتری و مهتری

از قضا دیدند عالی منظری

بر سر منظر نشسته دختری

همچو زلفم نِه قدم در کافری

زآن که نبود عشق، کار سرسری

تا کند در راه ما را رهبری

زانک نتوان ساختن از خودسری

پیر با خود گفت با لاغرخری

چون برم راه اینت ظالم لشگری

رحمت او بین که با پیغمبری

در عتاب آمد برای کافری

چون تو دایم نفس سگ را پروری

کم نه آید از مخنث گوهری

هر دو دادندم به سبقت سروری

پیش ایشان هر دو، کردم رهبری

هرک دیدی روی آن یک لشگری

دل بدادی حالی و جان بر سری

من ترادانم، نه دین، نه کافری

نگذرم من زین، اگر تو بگذری

می‌جهد از بی‌نیازی صرصری

می‌زند بر هم به یک دم کشوری

گر جهانی راه هر دم بسپری

گام اول باشدت چون بنگری

زانک تا با جان و بادل هم بری

مشرکی وز مشرکان غافل‌تری

از نکویی بود آن رشک پری

یوسف و چاه و زنخدان بر سری