جمله لذات هوا مکرست و زرق

سوز و تاریکیست گرد نور برق

لیک جرم آنک باشی رهن برق

از تو رو اندر کشد انوار شرق

راه کردی لیک در ظن چو برق

عشر آن ره کن پی وحی چو شرق

آنچنان که می‌رود تا غرب و شرق

بی ز زاد و راحله دل هم‌چو برق

بودم اندر قلزم اندیشه غرق

می‌گذشتم بر طریقی همچو برق

لیک خدمت کرد از تزویر و زرق

گفت: کای جان در کرمهای تو غرق

وان دگر در بحر وصلش گشته غرق

از میان یار و او برخاست فرق

صاحب جمع است و پیشش نیست فرق

جان او در بحر وحدت گشته غرق

من چو خورشیدم درون نور غرق

می‌نتانم کرد خویش از نور فرق

غیر ممکن، کی ز ممکن کرد فرق

آنکه در دریای تشبیه است غرق

بایدت جستن ز مغرب تا به شرق

خویش را افکندن اندر حرق و غرق

خیز از جا گشته اندر نور غرق

روشن از نور جمالش غرب و شرق

منبسط شد پهن شد در غرب و شرق

مغرب و مشرق در او گردید غرق

گاه می تازی ز مغرب سوی شرق

گاه کشتی می کنی در غرب غرق

کاین منم سرهنگ ابر و رعد و برق

گه به مغربشان کشم گاهی به شرق

شاه چون دیدش به بحر جمع غرق

بی خبر گردیده از احکام فرق

آنکه جانش گشت اندر جمع غرق

عین جمعش شد حجاب عین فرق

تفرقه از جمع خود ناکرده فرق

پای تا سر در علایق گشته غرق

از احد احمد شده یک میم فرق

عقل در آن میم شد از فکر غرق

در هوا ابر سیاه ورعد وبرق

گاه می آمد ز غرب و گه ز شرق