گفت پیش آ زخمم او را قاهرست

تو ببین کان شیر در چَه حاضرست

اختیار و جبر ایشان دیگرست

قطره‌ها اندر صدفها گوهرست

زانک صحت یافت و از پرهیز رست

طالب مسکین میان تب درست

زانک آدم زان عتاب از اشک رست

اشک تر باشد دم توبه‌پرست

گر مرادت را مذاق شکرست

بی‌مرادی نه مراد دلبرست

مدعی را قحط جان اندر سرست

لیک ما را قحط نان بر ظاهرست

حاصل افعال برونی دیگرست

تا نشان باشد بر آنچ مضمرست

ور اثر نبود سبب هم مظهرست

همچو خویشی کز محبت مخبرست

گر خزینه‌ش پر متاع فاخرست

این چنین آبش نباشد نادرست

خود چه باشد گوهر آب کوثرست

قطره‌ای زینست کاصل گوهرست

لطف آب بحر کو چون کوثرست

سنگ‌ریزه‌ش جمله در و گوهرست

احتماها بر دواها سرورست

زانک خاریدن فزونی گرست

پس قیامت روز عرض اکبرست

عرض او خواهد که با زیب و فرست

حمیت دین را نشانی دیگرست

که از آن آتش جهانی اخضرست

گفت نار از خاک بی شک بهترست

من ز نار و او ز خاک اکدرست

چندگاهش گام آهو در خورست

بعد از آن خود ناف آهو رهبرست

با تو دیوارست و با ایشان درست

با تو سنگ و با عزیزان گوهرست

عیسی روح تو با تو حاضرست

نصرت از وی خواه کو خوش ناصرست

خود حسد نقصان و عیبی دیگرست

بلک از جمله کمیها بترست

آتشی که اصلاح آهن یا زرست

کی صلاح آبی و سیب ترست