عاشقی گر زین سر و گر زان سرست

عاقبت ما را بدان سر رهبرست

گرچه تفسیر زبان روشنگرست

لیک عشق بی‌زبان روشنترست

پنبهٔ آن گوش سِرّ گوش سَرست

تا نگردد این کر آن باطن کرست

در حذر شوریدن شور و شر‌ست

رو توکل کن توکل بهتر‌ست

از عجب گفتم گر او را صد پر‌ست

او به هندستان شدن دور اندرست

چند صورت آخر ای صورت‌پرست

جان بی‌معنیت از صورت نرست

پس زبان محرمی خود دیگرست

همدلی از همزبانی بهترست

از قضا این تعبیه کی نادرست

از قضا دان کو قضا را منکرست

زاغ کو حکم قضا را منکرست

گر هزاران عقل دارد کافرست

گفت پیش آ زخمم او را قاهرست

تو ببین کان شیر در چَه حاضرست

اختیار و جبر ایشان دیگرست

قطره‌ها اندر صدفها گوهرست

زانک صحت یافت و از پرهیز رست

طالب مسکین میان تب درست

زانک آدم زان عتاب از اشک رست

اشک تر باشد دم توبه‌پرست

گر مرادت را مذاق شکرست

بی‌مرادی نه مراد دلبرست

مدعی را قحط جان اندر سرست

لیک ما را قحط نان بر ظاهرست

حاصل افعال برونی دیگرست

تا نشان باشد بر آنچ مضمرست

ور اثر نبود سبب هم مظهرست

همچو خویشی کز محبت مخبرست

گر خزینه‌ش پر متاع فاخرست

این چنین آبش نباشد نادرست

خود چه باشد گوهر آب کوثرست

قطره‌ای زینست کاصل گوهرست

لطف آب بحر کو چون کوثرست

سنگ‌ریزه‌ش جمله در و گوهرست