گفت استادْ اَحْوَلی را کَاندَر آ

زو بُرون آر از وِثاق آن شیشه را

گفت پا واپس کشیدی تو چرا

پای را واپس مکش پیش اندر آ

زانکه اوّل سمع باید نطق را

سوی منطق از رهِ سمع اندر آ

نک بپرانیده‌ای مرغ مرا

در چراگاه ستم کم کن چرا

جان او آنجا سرایان ماجرا

کاندرین جا گر بماندندی مرا

ای زن ار طماع می‌بینی مرا

زین تحری زنانه برتر آ

چون گل از خارست و خار از گل چرا

هر دو در جنگند و اندر ماجرا

وین دو بایسته درین خاکی‌سرا

روز و شب در جنگ و اندر ماجرا

ای خداوند این خم و کوزهٔ مرا

در پذیر از فضلِ الله اشتری

گفت اکنون چون منی ای من در آ

نیست گنجایی دو من را در سرا

ما ترا و جمله اشکاران ترا

پای بر گردون هفتم نه بر آ

آنک دولت آفرید و دو سرا

ملک و دولتها چه کار آید ورا

گفت من چند ارمغان جستم ترا

ارمغانی در نظر نامد مرا

گر شود پر نور روزن یا سرا

تو مدان روشن مگر خورشید را

چونک ساکن خواهدش کرد از مرا

سوی ساحل افکند خاشاک را

یؤمنون بالغیب می‌باید مرا

زان ببستم روزن فانی سرا

چونک حرم خشم کی بندد مرا

نیست اینجا جز صفات حق در آ

بر همان بو می‌خوری این خشک را

بعد از آن کامیخت معنی با ثری

گرچه ناخن رفت چون باشی مرا

بر‌کنم من پرچم خورشید را

سرنگون می‌افتد از بام سرا

تا زیانی کرده باشد خواجه را