وآنکه با ما از حسد گردید بد

مالک دوزخ سوی خویشش کشد

هرچه می‌گوئی ز تو می‌بشنود

غیر روی تو بکس می ننگرد

چون سخن گفتن شنید او از ولد

کرد شکر خالق فرد صمد

شاهزاده چون نداد او را جواب

باز شاه اندر تعجّب اوفتاد

ناگه او را دیو شهوت راه زد

گشت ظاهر زان پسر یک فعل بد

پادشاهی بود احمد از احد

ملک او الفقر فخری تا ابد

گر مرا بودی خلیلی جز احد

آن ابوبکر منستی تا ابد

زانکه سالی ده هزارست از عدد

تا الست ربکم گفتست احد

چون عزیزم من چنین در چشم خود

برکشم چون مصر نیل از چشم بد

حیدرش گفتا که دنیا نیست بد

بد توئی زیرا که دوری از خرد

چون گذشتی در حقیقت از احد

احمد آید مرجع تو تا ابد

پارهٔ چون دور بودی از عدد

پنج مدرک نقدت آمد از احد

هیچ عاشق را نسوزم تا ابد

زانکه صد ره سوختست او از احد

گر توام گوئی فرو آرم بخود

قبهٔ ملک سلیمان از لگد

حس عدد آمد بصورت در عدد

پس خیال آمد عدد اندر احد

چون همه یک رنگت آمد در احد

از همه درویش مانی تا ابد

پس بقرصی گشته قانع تاابد

قرص و قانع محو احد مانده احد

پس بلال از شوق او گفتی احد

قادر و فرد و خداوند و صمد

چون بلال باصفا بگذر ز خود

تا رهی از ننگ ونام و نیک و بد

عقل دائم طالب صورت بود

عشق آتش در همه صورت زند